کجا با این همه شغلت، بُوَد پروای درویشان!

این ماجرای دوشغله ها یا چند شغله ها که گاهی اوقات تعداد مشاغل آنها و عضویت دوستان در هیآت مدیره از بیست و سی نیز افزون می شود، چند وقتی است که ذهن خیلی ها را به خود مشغول کرده است و هر قدر هم دوستان تلاش می کنند، ریشه این ماجرا را بخشکانند، مته شان به سنگ می خورد. البته اجازه بدهید در ابتدا ما تعریفی از شغل و پست ارائه کنیم که بعداً گله مند نشوید. راستش را بخواهید دو اصطلاح «شغل» و «پست» که در اکثر موارد به جای یکدیگر به کار برده می شوند ، هر کدام مفهوم خاصی دارند. شغل عبارت است از وظایف مشابه و مرتبطی که به عهده یک فرد در مقابل دریافت حقوق و دستمزد گذارده می شود. پست عبارت از جایگاه سازمانی افراد در سازمان است . با توجه به حجم کارها برخی از پستها ممکن است نیاز به یک نفر و برخی دیگر از پستها نیاز به گروهی از افراد برای انجام وظایف آن نیاز داشته باشد. بنابر این ممکن است ده نفر از کارکنان در سازمان ده پست مختلف را تصدی کرده باشند ، ولی کلیه آنها شغل مشابهی داشته باشند . با این توضیحات ، هر پست شغل است ، ولی هر شغل لزوماً پست نیست و ممکن است در یک سازمان وجود داشته یا نداشته باشد. در عین حال ، شغل حرفه است و پست منصب. تعریف منصب و حرفه هم بماند برای جلسات بعد! بنابراین وقتی صحبت از دو شغله ها می شود پای کلمات دیگری نظیر پست و حرفه و منصب هم به میان می آید که خود ما گیج شدیم چه برسد به مجریان قانون مبارزه با دو شغله ها! البته این ماجرا مقوله جدیدی نیست و در قدیم الایام هم بسیاری از مسئولین و حتی مردم عادی با آن پدر کشتگی داشتند. حتی در دوره حافظ اینا هر کس دو شغله بود فی الفور از کارخانه اخراج می شد! حافظ در این خصوص اشارتی دارد:« گر جز محبت تو بود شغل دیگرش . . . نامش ز کارخانه عشاق محو باد!» البته سعدی خدا بیامرز هم که از طرفداران اقشار آسیب پذیر بوده ، از قافله عقب نمانده و دو شغله ها را مورد عتاب قرار داده و چنین فرموده:«کجا با این همه شغلت، بود پروای درویشان» ولی ظاهراً در آن دوران هم گوش کسی بدهکار نبوده است و کماکان دوشغله ها در مناصب مختلف به کار گمارده می شدند.

هر چند ما از نیات دوشغله ها در دوره حافظ و سعدی بی اطلاعیم ولی آنچه که عیان است در عصر حاضر، این عزیزان فقط به عشق خدمت به مردم یا در اختیار گذاشتن تجارب مدیریتی شان قبول زحمت کرده اند و حتی در بسیاری موارد نظیر فدراسیون فوتبال دوستان مدعی هستند که ریالی دریافت نمی کنند.( حالا به دلار یا یورو حقوق می گیرند یا نه الله و اعلم...) علی ایحال از آنجا که طرح های مختلفی که در خصوص برچیدن بساط دو شغله ها مطرح شدند، تاکنون کارگر نیفتاده اند، اگر ریا نباشد ما امروز چند پلن پیشنهادی به منظور صیانت از مشاغل موجود و بر طرف کردن دغدغه دوستان چند شغله ارائه می کنیم:

 الف) تولید انبوه سیمیلاتور: در صنعت هواپیمایی یا کشتی رانی اطاق هایی به نام سیمیلاتور وجود دارد که مانند کابین هواپیما یا کشتی طراحی شده و برای آموزش افراد از آن استفاده می شود. از آنجایی که افراد دو شغله به مشاغل مورد تصدی عادت کرده اند، دولت می تواند با تولید انبوه سیمیلاتور مشاغل مختلف، مشکل این دوستان را حل کند و آنها همچنان خود را فاز خدمت رسانی تصور کنند. 

ب) نرم افزار جلسات: الان همه رقم نرم افزار در بازار یافت می شود از نرم افزار ترک سیگار و قلیان و شیشه گرفته تا نرم افزار چاقی و لاغری! با تولید نرم افزار شرکت در جلسات فرد از طریق رایانه شخصی خود را در فضای مجازی جلسات هیات مدیره تصور می کند و حتی می تواند با یک کلیک اعضا یا دستور کار جلسه یا حتی نوع پذیرایی را عوض کند! تنها تفاوت این است که در این جلسات دیگر از حق جلسه ، حق مدیریت و پاداش های میلیونی خبری نیست و فقط خدمت رساتی به خلق و ادای تکلیف مد نظر است!