صندلی تو را می خواند...

صندلی تو را می خواند...

امروز اگر ریا نباشد می خواهیم راجع خالی بودن برخی مقولات افاضه کنیم. البته گمان نکنید قصد خالی بندی داریم! اصلا و ابدا چون اسنادی در این باب منتشر شده است که مو لای درزش نمی رود. به عنوان مثال وزیر علوم، تحقیقات و فناوری از خالی ماندن 300 هزار صندلی دانشگاه ها خبر داد و گفت: هر چند تعداد ظرفیت مطلوب است؛ اما میزان شرکت کنندگان کمتر از ظرفیت است. و یا در خصوص 400 هزار خانه خالی در تهران که وجود آنها نیز اظهر من الشمس است. البته این موارد چندان هم مهم نیستند و جای نگرانی نیست و به قول شاعر «عالم از ناله عشاق مبادا خالی»!

از سویی ذکر این نکته نیز ضروری است که چالش صندلی از دیر باز وجود داشته و خلق الله همواره دنبال صندلی بوده اند. چنانکه «بیدل» خدا بیامرز نیز می فرمود « هر سری فکر صندلی دارد» و باقی ماجرا...  اما با وجود علاقه ملت به صندلی نقداً این تعداد صندلی خالی فقط در دانشگاه های کشور یافت می شود و در بسیاری از ابنیه دولتی دیگر «صندلی هست که با درد سر آمیخته اند» یعنی شما حق نزدیک شدن به آنها را ندارید چه برسد به اینکه سودای تکیه زدن یا حتی دست زدن به آن صندلی ها را در سر بپرورانید! در واقع عده ای چنان به این صندلی ها تکیه زده اند که گویی صندلی بخشی از وجود ازلی آنهاست و با وجود اینکه همواره دوستان بر ضرورت استفاده از نیروهای جوان و با نشاط تاکید دارند ... اصلاً ولش کن از بحث اصلی خارج شدیم!

بله اشاره کردیم که 300 هزار صندلی خالی روی دانشگاه های کشور باد کرده است که رفع و رجوع این مطلب نیاز به تدبیر و چاره اندیشی دارد که ما نیز به سبب علاقه ای که به مقوله دانش و دانش آموزی داریم بر حسب مرسوم نکاتی در این باب افاضه می کنیم:

الف) راه اندازی سیستم مکتبخانه ای: اگر قدیمی تر ها کمک کنند و در بیان تاریخ شفاهی این مملکت بکوشند نسل جدید متوجه خواهد آموخت که در گذشته برای کسب علم اولین و مهترین چیز اراده بود. باقی مطلب را ملا در مکتبخانه تفهیم می کرد! پیشنهاد می گردد به جای تهیه چندین هزار صندلی در سال، بسان مکتبخانه های قدیم از فرش استفاده کنیم و سیستم دانشگاه ها را مکتبخانه ای اداره کنیم. باور کنید هم فرش ایرانی تبلیغ می شود و هم اگر کلاس خلوت یا شلوغ شد با کمی مهربان تر نشستن می توان مشکل فضا را حل کرد!

ب) تبلیغات گسترده: وجود 300 هزار صندلی خالی در دانشگاه های کشور و وجود همین تعداد یا کمتر در سال گذشته ضرورت استفاده از پتانسیل صدا و سیما در تبلیغات دانشگاه های کشور ضروری می نماید. مگر دانشگاه های کشور چه کم از شرکت های چیپس و پفک و ماکارونی دارند! با این رویکرد علاوه بر معرفی دانشگاه های معتبر کشور و امکانات آنها، می توان ظرفیت های جدید را نیز ایجاد کرد. تبلیغاتی از این دست: دوره کارگردانی یا بازیگری سینما را با هنرمند با سابقه کشور «احمد پور مخبر» و یا دوره کارشناسی تربیت بدنی را با بازیکن برجسته کشور « علی اکبر استاد اسدی» بگذرانید!