خلاقیت پسا مدرن در هنر!

اینکه تصور کنیم فقط انسان های نئاندرتال خلاق بالفطره بودند، از پایه بی اساس است چرا که در جامعه مدرن امروزی خودمان هم کرور کرور خلاقیت از تفکرات عده ای می تراود!
یکی از لایه های خلاقیت - آن هم در جامعه امروزی - ساختار شکنی است که مصادیق آن در هنر، ادبیات، اقتصاد، سیاست و ... اظهر من الشمس است ولی عجالتاً با توجه به برگزاری انواع همایش های هنری و ادبی، جشنواره و شب شعر و... به دور نمای این دست مراسمات نیم نگاهی می اندازیم. هر چند ساختار شکنی یکی از دلایل پیشرفت هنر است و ظهور گونه های مختلف هنری نیز ماحصل همین ساختار شکنی است اما برخی در تمیز دادن شیرین کاری از ساختار شکنی دچار تضاد شده اند و عرصه هنر را با گرمابه عمومی گذر پیر مست اشتباه گرفته اند. اخیراً مد شده عده ای که خودشان را شاعر می نامند و از قضا شعر هم می سرایند(!) هنگام شعر خوانی در جشنواره ها، گاهی اوقات نعره می زنند، اشک های خود را با آستین پاک می کنند، صدایشان را می لرزانند، پایشان را به زمین می کوبند و قس علی هذالقیاس... این شاعران-که استاد اکبر اکسیر منتقد آستارایی آنها را «شاعران دم اسبی و پیژامه پوش» نامیده است- با ظاهری پسامدرن و شعرهایی نخراشیده و نتراشیده، تن شاعران برزگ پارسی گوی را در گور می لرزانند و به قول مولوی « سزد ار کفش جفا بر دهن او بزنی» جالب اینکه بعد از این حرکات محیر العقول و  این شاعر نما ها شهره خاص و عام نیز می شوند و گاهاً روی جلد مجلات زرد یا حتی برخی برنامه های رسانه ملی رصد می شوند! در موسیقی هم چنین شیرین کاری هایی باب شده و متاسفانه این عجایب صنعت از استودیو های زیر زمینی به کنسرت های دارای مجوز هم تسری پیدا کرده است. ما گاهی اوقات با خودمان فکر می کنیم که چرا «آسمان کشتی ارباب هنر می شکند.» مگر خدای ناکرده آسمان مرض دارد! اما با دیدن این قبیل تفکرات و حرکات حق را به آسمان می دهیم. هنری که به ضربِ زور و نعره کشیدن و گاز گرفتن زمین مخاطب پیدا کند، همان باد شُرطه برخیزد و کشتی شکسته اش را به جزیره گمشدگان ببرد، بهتر است!